بگو به خواب که آید به چـشم بیدارش            دلا بـسـوز که مـولا تـمـام شـد کـارش

سریـع‌تـر بـدنش را به خـاک بسـپـارید            که در بهشت، علی وعده کرده با یارش

زمیـنـیان غـمگـین آسمانیان خوشـحال            که بیـقـرار دلـی مـی‌رسـد به دلـدارش

بــرای دیـدن دسـت کـبـود فـاطـمـه‌اش            به عـرش رفـته یدالله دست حق یارش

خـدا کـنـد ز عـلـی بـاز رو نگـیرد؛ آه            خـدا کـنـد بـرود ابــر از شـب تــارش

دوباره دست به پهلوی خود نگیرد کاش            دوباره گُل نکـند کاش زخـم مسـمارش

خـلاصه بـاز عـلی جـان دهـد اگـر آید            دوباره فـاطـمهٔ زخـمی‌اش به دیـدارش

علی که سیر شد از کوفه زینبش هم رفت            چه کـوفـه‌ای که تمامی نداشت آزارش

چه کوفه‌ای که دوباره کشاند زینب را            نه بین مجـلـس تـفـسـیر، بین انـظارش

رواست کوفه خودش را فرو بَرَد در خاک            که رفت دخـتر غـیرت میـان بـازارش

گرفت كوفه كس و كار دخت حيدر را            امـان ز مردم نامـرد بی‌کـس و کارش